بیش فعالی کودکان : ADHD مخفف اختلال کمبود توجه بیش فعالی است که یک اختلال عصبی رشدی است که هم کودکان و هم بزرگسالان را تحت تاثیر قرار می دهد. این بیماری با علائمی مانند بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری مشخص می شود که می تواند تمرکز، منظم ماندن و انجام وظایف را برای افراد دشوار کند. ADHD همچنین می تواند بر تعاملات اجتماعی و عملکرد تحصیلی یا شغلی تأثیر بگذارد.

بیش فعالی کودکان

بیش فعالی یک علامت رایج در کودکان است و می تواند بخشی طبیعی از رشد کودکی باشد. با این حال، اگر بیش فعالی مداوم، شدید و اختلال در عملکرد روزانه باشد، ممکن است نشانه یک بیماری پزشکی یا روانپزشکی مانند ADHD باشد.

در کودکان، بیش فعالی اغلب با حرکات فیزیکی بیش از حد، مانند بی قراری، چرخیدن، یا دویدن بیش از حد به اطراف مشخص می شود. کودکان مبتلا به بیش فعالی ممکن است در یک جا نشستن، منتظر ماندن نوبت خود یا شرکت در فعالیت های آرام مشکل داشته باشند. همچنین ممکن است به راحتی حواسشان پرت شود، در پیروی از دستورالعمل ها مشکل داشته باشند و فراموشکار باشند.

اگر بیش فعالی در کودک نگران کننده است، کمک گرفتن از یک متخصص مراقبت های بهداشتی مانند یک متخصص اطفال، یک روانپزشک کودک یا یک روانشناس کودک بسیار مهم است. یک ارزیابی کامل که شامل مصاحبه بالینی، مقیاس‌های رتبه‌بندی رفتار و سایر ابزارهای تشخیصی است، می‌تواند به تعیین اینکه آیا کودک دارای یک بیماری پزشکی یا روانپزشکی است که باعث بیش‌فعالی شده است، کمک کند.

درمان بیش فعالی در کودکان معمولاً شامل ترکیبی از دارو، درمان و مداخلات رفتاری است. داروهایی مانند محرک ها (مانند متیل فنیدات، آمفتامین) یا غیر محرک ها (مانند اتوموکستین، گوانفاسین) می توانند به کاهش بیش فعالی و بهبود توجه و کنترل تکانه کمک کنند. مداخلات رفتاری مانند آموزش والدین، آموزش مهارت های اجتماعی و درمان شناختی-رفتاری نیز می تواند در مدیریت بیش فعالی در کودکان مبتلا به ADHD موثر باشد.

همکاری با یک متخصص مراقبت های بهداشتی برای تعیین بهترین رویکرد درمانی برای مدیریت بیش فعالی در کودکان مهم است. با تشخیص و درمان مناسب، کودکان مبتلا به بیش فعالی می توانند یاد بگیرند که علائم خود را مدیریت کنند و عملکرد کلی خود را بهبود بخشند.

اوتیسم  چیست ؟

انواع ADHD

سه نوع ADHD وجود دارد: نوع عمدتاً بی توجه، نوع عمدتاً بیش فعال- تکانشی و نوع ترکیبی. نوع عمدتاً بی توجه با علائم بی توجهی و حواس پرتی مشخص می شود، در حالی که نوع عمدتاً بیش فعال- تکانشی با علائم بیش فعالی و تکانشگری مشخص می شود. نوع ترکیبی ترکیبی از علائم بی توجهی و بیش فعالی- تکانشی است.

بیش فعالی علامتی است که می تواند در شرایط مختلف از جمله ADHD، اضطراب، اختلال دوقطبی و غیره وجود داشته باشد. انواع مختلفی از بیش فعالی، بسته به شرایط زمینه ای وجود دارد:

بیش فعالی حرکتی

این نوع بیش فعالی با حرکات فیزیکی بیش از حد، مانند بی قراری، ضربه زدن یا بی قراری مشخص می شود. معمولاً در ADHD دیده می شود، جایی که افراد ممکن است در یک جا نشستن یا درگیر شدن در فعالیت های ساکت مشکل داشته باشند.

بیش فعالی کلامی

این نوع بیش فعالی شامل صحبت کردن یا گفتار بیش از حد است. ممکن است به صورت قطع حرف دیگران، صحبت بیش از حد یا مشکل در انتظار نوبت صحبت کردن ظاهر شود. بیش فعالی کلامی اغلب در افراد مبتلا به ADHD یا اضطراب دیده می شود.

بیش فعالی شناختی

این نوع بیش فعالی با فعالیت ذهنی بیش از حد، مانند مسابقه دادن افکار، مشکل در تمرکز، یا تغییر مداوم توجه از یک کار به کار دیگر مشخص می شود. این معمولا در ADHD و اضطراب و سایر شرایط دیده می شود.

توجه به این نکته ضروری است که بیش فعالی همیشه در افراد مبتلا به ADHD وجود ندارد و همه بیش فعالی ها نشان دهنده ADHD نیستند. ارزیابی کامل توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی برای تعیین علت زمینه ای بیش فعالی ضروری است.

تشخیص بیش فعالی کودکان

تشخیص بیش فعالی بستگی به شرایط زمینه ای دارد که باعث بیش فعالی شده است. اگر بیش فعالی یکی از علائم ADHD باشد، تشخیص معمولاً توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی، مانند روانپزشک یا روانشناس، بر اساس یک ارزیابی کامل که شامل مصاحبه بالینی، مقیاس های رتبه بندی رفتار، و سایر ابزارهای تشخیصی است، انجام می شود.

راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) یک ابزار تشخیصی پرکاربرد است که معیارهایی را برای تشخیص ADHD ارائه می دهد. بر اساس DSM-5، تشخیص ADHD مستلزم آن است که یک فرد الگوی مداوم بی توجهی و/یا بیش فعالی-تکانشگری را نشان دهد که با عملکرد یا رشد روزانه تداخل دارد. علائم باید قبل از 12 سالگی وجود داشته باشد و باید در بیش از یک موقعیت (مانند خانه، مدرسه، محل کار) وجود داشته باشد.

اگر بیش فعالی نشانه بیماری دیگری مانند اضطراب یا اختلال دوقطبی باشد، تشخیص معمولاً بر اساس یک ارزیابی کامل که شامل مصاحبه بالینی، تاریخچه پزشکی و سایر ابزارهای تشخیصی مانند مقیاس های رتبه بندی یا تست های روانشناسی است، انجام می شود.

اگر شما یا یکی از عزیزانتان بیش فعالی را تجربه می کنید که در عملکرد یا رشد روزانه اختلال ایجاد می کند، ضروری است که از یک متخصص مراقبت های بهداشتی کمک بگیرید. یک متخصص مراقبت های بهداشتی می تواند به تعیین علت زمینه ای بیش فعالی و ایجاد یک برنامه درمانی متناسب با نیازهای فرد کمک کند.

با پرخاشگری در کودکان بیشتر آشنا شوید

درمان ADHD

درمان ADHD معمولاً شامل ترکیبی از دارو، درمان و تغییرات سبک زندگی است. داروهایی مانند محرک ها می توانند به بهبود توجه و کاهش بیش فعالی و تکانشگری کمک کنند. درمان، مانند رفتار درمانی یا درمان شناختی- رفتاری، می تواند به افراد کمک کند تا راهبردهای مقابله ای را بیاموزند و مهارت های اجتماعی را بهبود بخشند. تغییرات سبک زندگی مانند ورزش منظم، رژیم غذایی سالم و عادات خواب خوب نیز می تواند در مدیریت علائم ADHD مفید باشد.

درمان بیش فعالی به علت زمینه ای بستگی دارد. اگر بیش فعالی نشانه یک بیماری پزشکی یا روانپزشکی مانند ADHD، اختلال دوقطبی یا اضطراب باشد، درمان بیماری زمینه ای معمولا اولین قدم در مدیریت بیش فعالی است.

در مورد ADHD، داروهایی مانند محرک ها (مانند متیل فنیدات، آمفتامین) یا غیر محرک ها (مانند اتوموکستین، گوانفاسین) می توانند به کاهش بیش فعالی و بهبود توجه و کنترل تکانه کمک کنند. مداخلات رفتاری مانند آموزش والدین، آموزش مهارت های اجتماعی و درمان شناختی-رفتاری نیز می تواند در مدیریت بیش فعالی در کودکان مبتلا به ADHD موثر باشد.

برای افراد مبتلا به اضطراب یا اختلال دوقطبی، ممکن است از داروهایی مانند تثبیت کننده های خلق و خو، داروهای ضد روان پریشی یا داروهای ضد افسردگی برای مدیریت علائم بیش فعالی استفاده شود. درمان‌هایی مانند درمان شناختی-رفتاری یا گفتار درمانی نیز می‌توانند در مدیریت بیش فعالی در این شرایط مفید باشند.

علاوه بر دارو و درمان، تغییر سبک زندگی نیز می تواند در مدیریت بیش فعالی مفید باشد. ورزش منظم، رژیم غذایی سالم و عادات خواب خوب می تواند به کاهش بیش فعالی و بهبود سلامت کلی کمک کند. همکاری با یک متخصص مراقبت های بهداشتی برای تعیین بهترین رویکرد درمانی برای مدیریت بیش فعالی بسیار مهم است.